vendredi 14 juin 2013

73 Maurice Karasowski biographe de Chopin

Quelques informations à propos de Maurice Karasowski (Maurycy Karasowski), auteur d’ouvrages biographiques sur Chopin


Classement : questions biographiques ; écrits sur Chopin




Maurice (Maurycy) Karasowski (1823-1892) est l’auteur de deux ouvrages sur Chopin (non traduits en français) : « La jeunesse de Frédéric Chopin » (1869) et « Frédéric Chopin Sa vie et ses lettres » (1877).
Cette page est consacrée à l’auteur ; les ouvrages sont étudiés dans des pages spécifiques (voir infra).

La notice de la Wikipédia polonaise (version du 13 mars 2013
Elle indique :
« Maurycy Karasowski (22 września 1823, Warszawa - 20 kwietnia 1892, Drezno) - polski kompozytor, wiolonczelista, krytyk muzyczny.
Pracował w warszawskiej orkiestrze teatralnej. Od 1864 roku mieszkał w Dreźnie. Wydał kilka książek o tematyce muzycznej, publikował również w prasie.
Publikacje
*Rys historyczny opery polskiej, Warszawa 1859,
*Życie Mozarta, Warszawa 1868,
*Młodość Fryderyka Szopena, Warszawa 1869,
*Friedrich Chopin. Sein leben und seine briefe, Berlin, 1878,
*Chopin Fryderyk – życie – listy – dzieła, Warszawa 1882 (polskie tłum. powyższej pracy). »
Traduction
« Maurice Karasowski (22 septembre 1823, Varsovie-20 avril 1892, Dresde) est un compositeur, violoncelliste et critique musical polonais.
Il travaillait dans l’orchestre théâtral de Varsovie. A partir de 1864, il résida à Dresde. Il a publié quelques livre sur des sujets musicaux, ainsi que des articles dans la presse.
Publications
*Esquisse historique de l’opéra polonais, Varsovie, 1859
*Vie de Mozart, Varsovie, 1868
*La jeunesse de Frédéric Chopin, Varsovie, 1869
*Frédéric Chopin. Sa vie et ses lettres, Berlin, 1878
*Chopin Frédéric – vie – lettres – œuvres, Varsovie, 1882 (traduction polonaise de l’ouvrage ci-dessus. »

Beaucoup plus détaillée, elle n'est disponible qu'en polonais :
« *22 IX 1823 Warszawa, †20 IV 1892 Drezno
Polski krytyk i pisarz muzyczny, wiolonczelista i kompozytor. Po studiach muzycznych w Warszawie (uczył się gry na wiolonczeli pod kierunkiem W. Kratzera, harmonii pod kierunkiem A. Freyera) był od 1851 wiolonczelistą w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie, zaś od 1854 zapoczątkował działalność krytyczno-muzyczną na łamach „Dziennika Warszawskiego”. Później współpracował w Warszawie m.in. z „Kroniką Wiadomości Krajowych i Zagranicznych” (1856-1857), „Biblioteką Warszawską” (1855-1861), „Tygodnikiem Ilustrowanym” (1859-1861) i „Ruchem Muzycznym” (1857-1861) oraz z prasą codzienną, publikując recenzje z miejscowych koncertów i relacje z zagranicy, m.in. z Pragi i z Paryża.
Drugi etap jego działalności łączył się z pobytem w Dreźnie, dokąd przeniósł się na stałe w 1864. Działał tam jako wiolonczelista w królewskiej orkiestrze oraz był obserwatorem życia muzycznego, które relacjonował w korespondencjach wysyłanych do polskich czasopism, m.in. do „Kraju” (1866), „Kłosów” (1866-72) i „Echa Muzycznego” (1880-85). Jego pierwsza książka - Rys historyczny opery polskiej (Warszawa 1859) - prezentowała historię rodzimej opery na tle twórczości scenicznej we Włoszech, Niemczech (od Glucka do Wagnera) i Francji.
Szczególne miejsce w dorobku Karasowskiego jako pisarza muzycznego zajmuje biografia o Chopinie, której pierwsza wersja - Młodość F. Chopina - ukazała się w dwóch częściach na łamach „Biblioteki Warszawskiej” (cz. 1 - 1862, cz. 2 - 1869). Jej wersja rozszerzona, w języku niemieckim (w tłumaczeniu autora), pt. Friedrich Chopin. Sein Leben, seine Werke und Briefe, została wydana w Dreźnie w 1877, a następnie w 1878. Polskie wydanie, pt. F. Chopin. Życie - listy - dzieła, ukazało się w Warszawie w 1882. Dzieło Karasowskiego miało szeroki zasięg światowy dzięki edycji angielskiej (Londyn 1879), amerykańskiej (Nowy Jork 1878), a nawet japońskiej (Tokio 1923). Jego znaczenie polega przede wszystkim na tym, że wpisuje się ono w krąg pierwszych chopinowskich monografii autorstwa F. Liszta (1852), M. A. Szulca (1873) i F. Niecksa (1888).
Znaczenie książki Karasowskiego polega przede wszystkim na jej walorach dokumentalnych, bowiem włączył on do niej znaczny zasób listów Chopina, stając się jego pierwszym epistolografem. Miał on bezpośredni dostęp do korespondencji Chopina, z której korzystał dzięki pomocy siostry kompozytora - Izabelli Barcińskiej, zanim wiele oryginałów listów Chopina uległo zniszczeniu podczas rabunku mieszkania Barcińskich na drugim piętrze pałacu Andrzeja hr. Zamoyskiego, po nieudanym zamachu na carskiego namiestnika w Warszawie, Teodora hr. Berga, dokonanym 19 września 1863. W trakcie prac nad swą monografią dla „Biblioteki Warszawskiej”, Karasowski skopiował na własny użytek pewną liczbę listów Chopina i kopie te wykorzystywał później, począwszy od pierwszego, niemieckiego wydania swej książki. Poziom edytorskiego podejścia Karasowskiego do listów Chopina budził później zastrzeżenia samej Izabelli Barcińskiej, która na jego prośbę o potwierdzenie - dla drezdeńskiego wydawcy - autentyczności listów Chopina opublikowanych na podstawie owych kopii, wyrażoną w liście z 3 grudnia 1876, odpowiedziała 23 grudnia tegoż roku negatywnie, uzasadniając to brakiem dostępu do oryginałów, co wyraźnie wskazuje, iż wątpiła w wierność opracowania listów swego brata przez Karasowskiego. Wątpliwości te zostały potwierdzone przez kolejne wydania książki, w których cytowane, te same listy różnią się pod względem długości i leksyki, a nawet składni, co świadczy o tym, iż Karasowski swobodnie traktował ich treść i rozmiar, a nawet wprowadzał własne dodatki i uzupełnienia, na granicy konfabulacji.
Niedoskonałość jego warsztatu edytorskiego, wynikającą z nieugruntowanych jeszcze zasad wydania źródłowo-krytycznego w polskiej  epistolografii XIX-wiecznej, ujawnia porównanie nielicznych zachowanych autografów, np. listu Chopina do Elsnera, pisanego w Wiedniu, 26 stycznia 1831 z jego opracowaniem w wydaniu polskim z 1882 (listu tego nie ma w wydaniu w „Bibliotece Warszawskiej” z 1869). Pomimo ułomności edytorskich, wydania listów Chopina dokonane przez Karasowskiego pozostają, zważywszy na bezpowrotnie utracone autografy, cennym źródłem dla epistolografii chopinowskiej.
prof. Zbigniew Skowron »
Traduction (les passages ci-dessus soulignés ne sont pas traduits) :
« Critique musical et auteur d’ouvrages sur la musique, violoncelliste et compositeur. Après des études musicales à Varsovie, il fut à partir de 1851 violoncelliste dans l’orchestre du Grand Théâtre de Varsovie, et à partir de 1854, débuta un travail de critique musicale dans Dziennik Warszawski. Par la suite, il collabora entre autres à Kronika Wiadomości Krajowych i Zagranicznych (1856-1857), Biblioteka Warszawska (1855-1861), Tygodnik Ilustrowany (1859-1861) et Ruch Muzyczny (1857-1861) ainsi qu’à des quotidiens, publiant des recensions de concerts locaux et des nouvelles de l’étranger, entre autres de Prague et de Paris.
Une nouvelle étape de son activité est liée à son séjour à Dresde, où il s’installa en 1864. Là, il travailla comme violoncelliste dans l’orchestre royal et fut un observateur de la vie musicale, dont il rendait compte dans des correspondances pour des périodiques polonais, notamment Kraj (1866), Kłos (1866-72) et Echo Muzyczne (1880-85). Son premier livre – Rys historyczny opery polskiej (Varsovie, 1859) – présentait l’histoire de l’opéra (???) dans le cadre de la création scénique en Italie, en Allemagne (de Gluck à Wagner) et en France.
La biographie de Chopin occupe une place particulière dans l’œuvre de Karasowski comme historien de la musique ; sa première forme – Młodość Fryderyka Szopena – parut en deux parties dans les colonnes de Biblioteka Warszawska (1862, 1869). Sa forme élargie, en langue allemande (dans une traduction de l’auteur), sous le titre Friedrich Chopin. Sein Leben, seine Werke und Briefe fut éditée à Dresde en 1877 et de nouveau en 1878. L’édition polonaise parut à Varsovie en 1882 sous le titre F. Chopin. Życie - listy - dzieła. Le travail de Karasowski eut une grande porté grâce aux éditions anglaise (Londres 1879), américaine (New-York, 1878), et même japonaise (Tokyo, 1923). Son importance provient surtout de ce qu’il s’inscrit dans le cercle des premières monographies chopiniennes des Liszt (1852), Szulc (1873) et Niecks (1888).
Le livre de Karasowski présente aussi un intérêt documentaire, puisqu’il y incorpora  un nombre important de lettres de Chopin, devenant son premier épistolographe. Il avait un accès direct  à la correspondance de Chopin, qu’il utilisa avec l’aide de la sœur du compositeur – Isabelle (épouse Barcinska) – avant que beaucoup de lettres originales de Chopin soient détruites lors du saccage de l’appartement des Barcinski au deuxième étage du palais du comte André Zamoyski, suite à l’attentat manqué contre le nouveau lieutenant (namiestnik) du tsar, le comte Théodore Berg, survenu le 19 septembre 1863. Au cours de ses travaux pour Biblioteka Warszawska, Karasowski avait copié pour un usage personnel un certain nombre de lettres de Chopin et il utilisa ces copies ultérieurement, à partir de la première édition allemande de son livre. Le type de traitement éditorial de Karasowski pour les lettre de Chopin suscita ultérieurement des réserves d’Isabelle Barcinska, qui, à la requête de Karasowski (formulée dans une lettre du 3 décembre 1876) de confirmer, pour l’édition de Dresde, l’authenticité des lettre de Chopin publiées sur la base de ces copies, répondit négativement le 23, motivant cette réponse par le manque d’adéquation aux originaux, ce qui montre clairement qu’elle doutait de la fiabilité du traitement par Karasowski des lettres de son frère. Ces doutes furent confirmés par l’édition suivante de son livre, dans lesquelles les lettres citées elles-mêmes diffèrent [de celles de la première édition] en ce qui concerne la longueur et le lexique, voire la syntaxe, ce qui témoigne du fait que Karasowski a traité librement leur contenu et leur extension, et même a introduit des ajouts et compléments personnels, aux limites de l’affabulation. L’imperfection de sa méthode éditoriale (???) est révélée par la comparaison de quelques autographes conservés, par exemple une lettre de Chopin à Elsner, écrite à Vienne le 26 janvier 1831, avec ce qui en est publié dans l’édition polonaise de 1882 (cette lettre n’est pas présente dans l’édition de Biblioteka Warszawska de 1869). Avec leurs défauts éditoriaux, l’édition des lettres de Chopin réalisée par Karasowski reste, en considération de la perte sans retour des originaux, une source estimable pour l’épistolographie chopinienne. »
Professeur Zbigniew Skowron

A suivre



Création : 14 juin 2013
Mise à jour : 3 avril 2014
Révision : 29 août 2017
Auteur : Jacques Richard
Blog : Sur Frédéric Chopin Questions historiques et biographiques
Page : 73 Maurice Karasowski biographe de Chopin
Lien : http://surfredericchopin.blogspot.fr/2013/06/maurice-karasowski-biographe-de-chopin.html










Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire